تنهایی

دلتنگیهای آدمی را
باد ترانه ای می خواند
رویاهایش را
آسمان پر ستاره نادیده می گیرد
و هر دانه برفی
به اشکی نریخته می ماند


دیشب حالم خیلی خراب بود. انگار در فضای بی کران، در خلاء رها شده بودم و به خط بی انتهای تنهایی ام نگاه می کردم. بی انتها، تا ابدیت ادامه دار. رها شده در سیاهی. رها شده در حجم عظیم تهی ها.
حس نوشتن داشتم. تا پاسی از شب کنار بخاری کز کرده بودم و اس ام اس می زدم!!! یاد آن وقتها که تا صبح کار می کردم. در سکوت مطلق فضا و با صدای گرم فرهاد یا آهنگ بی نظیر کنسرتو ویولن 5 و6 پاگانینی. شب تا صبح در سکوت مطلق ذهنم. و جنگ همیشگی مدادها و پاکن ها. و صدای خش خش کاغذ. و صبح که بی مقدمه ظاهر می شد. مجبور می شدی سکوتت را بشکنی با عجله لباس بپوشی و دوان دوان خود را به کلاس معماری برسانی که استاد بی رحمانه کاغذها را مچاله کند و بگوید باید عادت کنید!! ولی آن سکوت و آن تنهایی لذت بخش بود. در خود آفرینش داشت. در خود زایش و پویش داشت ولی این تنهایی جز بوی گند تجزیه شدن ذهنم چیزی ندارد. نه شوری نه حالی. جریان زندگی سگیه ( به قول یاسی) و کار و همش کار و غافل شدن از خود.


تمام روز در آینه گریه می کردم
بهار پنجره ام را
به وهم سبز درختان سپرده بود
تنم به پیله ی تنهاییم نمی گنجید
و بوی تاج کاغذیم
فضای آن قلمروی بی آفتاب را
آلوده کرده بود
....
تمام روز نگاه من
به چشمهای زندگیم خیره گشته بود
به آن دو چشم مضطرب ترسان
که از نگاه ثابت من می گریختند
و چون دروغگویان
به انزوای بی خطر پلکها پناه می آوردند
....