حسودی

این دوره پنج شاگرد دارم. دوتا پنج ساله، یه شش ساله و دو تا 10 ساله. بچه کوچیکا خیلی دوستداشتنی اند. البته هر کدوم مشکلات خاص خودشون رو دارن. فرزانه از همه کوچکتره. اول که اومد توی کلاس خیلی مضطرب بود. مدام اشک توی چشمهاش بود و لبخند بر لب! انگار دوست نداشت گریه کنه ولی دست خودش نبود. مامانش تا مدتها میومد توی کلاس می نشست. من هم بهش حق می دادم. اولین تجربه ی کلاس رفتنش بود. ولی حالا باید ببینیدش، با اون چشمهای همیشه مضطربش، با یک کیف کوچک که شبیه به لاک لاکپشتها ست میاد کلاس وبا لبخندی بر لب. می گه: "خاله امروز مامانم رفته خونه به کاراش برسه، شب داییم میاد دنبالم." و از شنیدن اینکه بهش می گم معلومه خیلی بزرگ شدی، چشمهاش برق می زنه. بچه ی فوق العاده دوستداشتنییه. خوش استعداده. ریتم رو خوب درک می کنه و آهنگ رو خوب حفظ می کنه. با انگشتهای کوچیکش که به اندازه ی سوراخهای فلوتش هم نیست، سعی می کنه فلوت بزنه و خوب از فلوت صدا در میاره. من هر جلسه از این همه هوش و البته علاقه غافلگیر می شم. یکی دیگشون خیلی بازیگوشه و البته لوس. بچه ی تپل و بامزه ایه. ولی یه جور عجیبی خیال پردازه، و اصلا سرکلاس حواسش به درس نیست. گرچه اون هم ریتم رو خیلی خوب درک میکنه و خوب آهنگ رو روی تمپو نگه می داره. برای یه بچه ی 5 ساله بی نظیره. ولی بعضی وقتها واقعا در می مونم که باهاش چیکار کنم. به مرضیه ی 6 ساله حسودی می کنه. همش با مضراب می زنه روی ساز اون یا بهانه میاره که مرضیه جای من نشسته. واقعا می مونم چی بهش بگم. چند بار مجبور شدم دعواش کنم. گرچه وقتی ساز می زنه خیلی تشویقش می کنم، ولی می ترسم از کلاس دلسرد بشه. واقعا نمی دونم چه جوری از این حسودی دورش کنم. شما چی پیشنهاد می دین؟