لعنت به تو ماه بهمن

سر اومد زمستون
شکفته بهارون
گل سرخ خورشید
باز اومد و شب شد گریزون

کوها لاله زارن
لاله ها بیدارن
تو کوها دارن
گل، گل،گل
آفتابو می کارن
....
پاییز آمد
در میان درختان
لانه کرده کبوتر
از طراوش باران می گریزد

خورشید از غم
با تمام غرورش
پشت ابر سیاهی
عاشقانه به گریه می نشیند
......
دامن کشان
ساغی می خواران
از کنار یاران
مست و گیسو افشان
می گریزد

نزدیکای بهمن که می شه, یه حس عجیبی پیدا می کنم. یه غم خفته. یاد هزاران خاطره ای که نمی دونم از کجا به ذهنم هجوم می یاره. یاد هزاران شعری که ماندگارترین و زیباترین و خاطره انگیز ترین آهنگها را برجا گذاشته. چه افراد نازنینی این شعرها را زیر لب زمزمه کرده اند. با چه حالی، با چه امید و آرزوهایی، با چه شور و شوقی. بر فراز آن کوه که جای پایشان هنوز بر روی سنگهایش مانده است. در دل آن دره که هنوز صدای آوازشان طنین انداز است. در دل آن خانه های کوچک محقر که خشت خشتش را با خون دل ساختند. آه . چه غروب غم انگیزی دارد، عصرهای جمعه، عصرهای جمعه ی بهمن ماه، که از تمام کوچه ها غبار خاطره بلند می شود و صدای شعارها در گوشت طنین می اندازد. آن هم با صدای شورانگیز علیزاده و دودوک گاسپاریان که دلت را چنگ می زند و گلویت را پر می کند از حس تلخی که توان هر حرفی را از تو می گیرد. آه . بهمن ماه لعنت به تو. تلویزیون مدام تصاویر آن روزها را نشان می دهد. بچه های پاک، در نهایت خلوص . چه خیالهای خامی. لعنت به تو ماه بهمن. سکوت است و چشمهای خیره ی ما به تلویزیون و صدای آن روزها. به دنبال چه می گردیم، در این انبوه مردم؟ در این تصاویر تکراری؟ به دنبال گمگشته هایی که تصویر آخرشان از پرده ی ذهنمان پاک نمی شود. به دنبال گمگشته هایی که از آنها جز چند عکس و چند خط دستنوشته هیچ چیز ، دیگر هیچ چیز به یادگار نداریم. آه. افسوس. افسوس،
چشمها از این تصویر به آن تصویر می دوند. در میان مردم، در میان کوچه ها و روی بامها. اما دریغ، هیچ آشنایی ، هیچ نشانی. هیچ . . . َ