امیدوارم.....و

باورم نمی شد. اصلا فکرش رو هم نمی کردم. نتیجه ی امتحانم برام شک آور بود. فکر می کردم همین مرحله اول را هم نمی آورم، چه رسد به رتبه تک رقمی. گرچه رتبه در امتحان عملی تاثیر چندانی ندارد. ولی حداقل می شود مطمئن بود جزء مرحله دومی ها خواهی بود. این روزی بود که منتظرش بودم.
این بار شمشیرم رو از رو بستم. تا اینجای کار اومدم. بقیه اش رو هم باید برم. احساس می کنم ، رتبه ام یک پیام بوده. پیامی برای درستی راه. با تمام وجود دلم می خواد امتحان عملیم به خوبی امتحان تئوریم بشه. گرچه ده نفر بیشتر نمی خواند و تازه معلوم نیست از این ده نفر چند تا ویولن می خوان. گرچه ویولونیست بهتر از من خیلی خیلی فراوونه. گرچه معلم من هیچ یک از اعضای هیئت ژوری نیستند. گرچه خیلی ها معلمشون یکی از اعضای هیئت ژوری هستند. با این حال .... آرزوی قبولی که جرم نیست. امسال نشد، سال دیگه حتما می شه. لحظه ای چهره ی آقای کیوان از ذهنم دور نمی شه. یادم نمی ره وقتی فهمیدند کنکور هنر شرکت نکردم چقدر ناراحت شدند. می خوام جبران کنم. به خاطر دایی علی، به خاطر بچه هایی که بهشون درس می دم، به خاطر تمام آرزوها و بلندپروازی هایی که از کودکی در ذهنم داشته ام، به خاطر .... ... امیدوارم ......و