نامه

هوا خیلی گرم است. از آن گرماهایی که آدم را بی حال و بی رمق می کند. فکر می کنم، فکر می کنم، فکر می کنم .... . به زندگی ام، به روزها که تند و پشت سر هم طی می شوند و من از آنها جا می مانم. به آنچه می خواستم داشته باشم و آنچه دارم. دلم می گیرد. در برابر زندگی خودم را کوچک احساس می کنم. مرتب این شعر در ذهنم تکرار می شود:ا
" آن کیست کز روی کرم ، با من وفا داری کند
بر جای بدکاری چو من یکدم نکو کاری کند."


فکر می کنم، فکر می کنم، فکر می کنم. به آن سکوت عظیمی که همچون سیاه چاله ای همه چیز را در خود فرو برده است. به آن دستانی که با حرکتی دائم و بی وقفه در هوا تاب می خورند و انگار از ابدیت می آیند و به ابدیت می روند. به آن صدای سازی فکر می کنم که در هوا گم شده و از دور دستها می آید. به آن پستچی پیری فکر می کنم که توی سایه ای لمیده و نامه برایش به خاطره ای درد آور و دور بدل شده. به آن کلماتی می اندیشم که روی کاغذ پیچ و تاب می خورد و هر بار خود را به هزار بو و خاطره پیوند می زد. به سکوت عظیمی می اندیشم که همچون سیاه چاله ای همه چیز را در خود فرو برده است.